Op het einde van mijn camperreis in de prachtige natuur van Schotland kwam ik op een camping terecht waar lelijkheid troef was. Rommel en koterijen. Een verlaten en ongezellige plek, gerund door mensen die er niet echt zin in leken te hebben. 

Mijn eerste reactie was ontzetting: Zo lelijk! Dit kan toch niet waar zijn na al die mooie natuur van afgelopen weken!

Ik werd er zelfs even verdrietig van. Ik overwoog om weg te gaan, maar het was al laat en ik was moe van het rijden.

Ik moest even bekomen. Stil zijn. Slikken. Berusten. 

Lelijkheid mag er ook zijn 

Mediteren leert me dat lelijkheid er ook mag zijn. Het leven is niet perfect, de mensheid is niet perfect, ik ben ook niet perfect.

Iets is ons streeft altijd naar schoonheid. Dat is een mooie zielskwaliteit. We willen schoonheid ervaren en delen met elkaar. Maar schoonheid slaat in onze maatschappij soms een beetje door naar een norm die niets anders meer verdraagt. Deze foto krijgt vast niet veel likes op sociale media...

En de realiteit kan soms meedogenloos anders zijn. Strijden met de realiteit is per definitie een verloren strijd. 

Mediteren leert me ook om me niet vast te klampen aan mooie herinneringen. Want dat gaf nu net dat onbehaaglijke gevoel op die camping. Vergelijken met hoe mooi het 'toen' was. Voor je het weet gaat er een nieuw debat in je hoofd met je aan de haal.

Herinneringen mogen gekoesterd worden, in het hart, in een zacht bewustzijn. Dan blijven ze bij je, maar is er ook alle ruimte voor nieuwe ervaringen. 

Maar blijf er niet in hangen met je denken. Oefen in 'vloeibare gedachten' die mee gaan met de stroom van het leven. Loslaten wat voorbij is, en je bewustzijn elke keer verfrissen en vernieuwen.